DE NACHTEGAEL VAN AMISFORT

Schoon Uitrecht eertijts praelde op ‘s Bisschops staf en mijter

En stoel en hoogen Dom, noch wil ik Amisfort

Van grooter waert benijt, verheffen op mijn cyther,

Als rechte hant van ‘t Sticht, in zegen noit verkort.

Wie haeren oirsprong zoeckt, spring’ zevenhondert jaaren

Min vijftigh jaar, te rugge en kusse den eersten steen,

Daer vele steenen tot een stad en muer vergaeren,

Op nachtegaals gezangk, hetwelck den bouwheer scheen.

Natuur verkoos den gront in liefelijcke streecken.

Dat Grieken Tempel love, en d’ouden Hengsten bron:

Ick loof den Heiligen Bergh, den Duitschen Hlikon.

De pijnboom, en cypres, en eicken koel van lommer,

Beschaduwen haar velt. De wackse honingbij

De geesten aest met douw en nectar vrij van kommer

Natuur vereert den disch met ooft, en leckrnij.

Zij schenckt U honingh, meede, en sap van muskadellen

Hier loeit het weeligh vee U uit de beemden toe.

Men jaeght er ‘t wilt, en hoort de bijl de bomen vellen

De wagen voert het graen ter korenmerkt noit moe.

Het laecken schietspoel ruischt door d’aengespannen keten

Zy keurt en spint en breit en weeft de schaepevacht

Hier wordt den vreemde van de gastvrije ingezeten

Gewelkomt, slechts en recht, en zonder dwaze pracht.

Hoe rustigh heeft dees stadt van ouds verdreve Heeren

Geherberght in haer schoot! Hoe ridderlijck herstelt

In hunnen eersten staet: zij dorst Borgonje keeren

Wel tweewerf op haer veste, en vreesde geen gewelt

Zy levert mannen uit, de bloem der ruiterijen

En draegt nog moedt op ‘t bloed van Oldenbarneveldt

Wiens glori blincken sal ten trots van die ‘t benijen

Zoolang voorsichtigheit en trouw op d’aerde gelt

Haer godtshuis troost de krancke en wees en afgeleefden

Zy koesterde in haar school de letterhelden aen

Die naer de eedlen palm in deze renbaan streefden

En leven door de Faem nu ‘t lichaam is vergaen

De Helt van Randebroeck, de bouwheer van de vorsten

En ‘t Raedthuis t’ Amsterdam, verheerlyckt haren lof

Want sij hem baerde en zooghde aan haar getrouwe borsten,

Om bouw en tekenkonst te heffen uit het stof

Godts hant beproeft de bruit van d’Eem, als Godts verkoren

Door ‘t water van de Rijn als ‘t sneeuw te snel ontdooit

Hy heft doir ‘t vier haer kroon van haren schonen toren

Nu heerlyck herbouwt en in den top voltoit

De hemel wil haer lang voor vier en vloet beschutten

Zy sta en help’ den staet der goude vryheit stutten.

                                                  JOOST VAN DEN VONDEL

           (Bron: Henk Vroon)